Funkcije (ili metodi) postoje u svim programskim jezicima.
To je grupa iskaza koji izvršavaju određeni zadatak. Primer je funkcija koja računa površinu kvadrata. Glavna namena joj je da grupiše kod koji se ponavlja više puta.
Sintaksa:
def ime_funkcije(parametri):
"""objašnjenje koje nije obavezno"""
iskazi
return izlaz
Prva linija uvek počinje rečju def, što je skraćeno od definicija. Potom sledi ime jedinstveno ime funkcije. Parametri su vrednosti koje prosleđujemo funkciji, ono što ona koristi. Na primer, ako računamo površinu kvadrata prosledimo dužinu jedne stranice. Parametri nisu neophodni za definisanje određene funkcije.
Dve tačke označavaju kraj imena i nakon njih slede iskazi odnosno telo funkcije. Oni se izvršavaju kada funkciju pozovemo, ne kada je definišemo.
Moraju imati isti nivo uvlačenja, obično 4 razmaka. U drugim programskim jezicima, ovo nije slučaj.
Primer:
def izracunaj_povrsinu_kvadrata(stranica):
povrsina = stranica * stranica
return povrsina
Kako pozvati funkciju?
Da bismo je pozvali, jednostavno upišemo ime funkcije i u zagradi joj prosledimo vrednosti parametara (one se nazivaju argumenti u ovom kontekstu) kucanjem između zagrada. Ako funkcija nema parametre, onda je pozivamo samo tako što ispišemo njeno ime praćeno praznim zagradama.
Izlaz funkcije
Funkcija može ali i ne mora da ima izlaz, odnosno da vraća određenu vrednost. Tu je bitna ključna reč return koja nam ukazuje na izlaz funkcije.
Tipovi funkcija
U osnovi, delimo ih na dve vrste:
Ugrađene funkcije – one koje već postoje u jeziku.
Korisnički definisane funkcije – one koje sami definišemo.